Disque unha particularidade do ánimo competitivo era que parte dos partidos os perdíamos infantilmente discutindo xogadas... Como a cousa de discutir con mazos está fea, pois adoptamos o pouco práctico de ter arbitraxe. E disque foi nesas que veu Isabel; apareceu Deus ou vai ti a saber o que foi, acaso o refregar, a arbitraxe, a civilidade que vai chegando, en fin... que agora todo rula como a seda.
Ben, pois aí Isabel (Isa) a árbitro asumida e aceptada, vestida para a ocasión de cor camuflaxe -coa pista e co blog- e con faciana ''a min non me enganas'' :
